Stanisław Olewiński urodził się 23 czerwca 1896 roku w Kołbach na Polesiu (powiat piński), w majątku swoich rodziców, Józefa Kalasantego i Józefy ze Świerzyńskich, jako drugi syn, po starszym o przeszło rok Piotrze.

W 1914 roku kończy szkołę im. Stanisława Staszica w Warszawie (mieszkając wraz z bratem na stancji, u profesora przyrody z Gimnazjum, Mikołaja Wisznickiego), jest już wówczas także skautem w Drużynie im. Zawiszy Czarnego (przyszłej 16 WDH). Co prawda w kronice pierwszą wzmiankę o Stanisławie odnajdujemy przy okazji pierwszej kolonii skautowej (w 1913 roku), jednak we wspomnieniu Włodzimierza Budki pt. "Ze szkolnej ławy" znajdujemy informację, że Wądołkowski tworzył tajny skauting m.in. z braćmi Olewińskimi.

Wspomniana pierwsza kolonia skautowa w kongresówce odbyła się w Kołbach, w majątku Państwa Olewińskich, rodziców Piotrka i Stanisława. Zainteresowanych większą ilością szczegółów odsyłamy do kroniki Drużyny. Wielkanocą 1914 roku Stanisław wziął udział w wycieczce Drużyny do Grotowic (tych samych, które harcerze odwiedzili w 1912 roku. Oddajmy głos Jurkowi Wądołkowskiemu: „Impreza ta kosztowała wiele trudu, gdyż drużyna wystąpiła w jednolitym umundurowaniu i ze sprzętem składającym się z namiocików, łopatek, siekier, sznurów, i t.d. Umundurowani byli wszyscy według zaleceń Naczelnej Komendy Skautowej, ogłoszonych w 17 numerze „Skauta", a więc: kapelusze pilśniowe, miękkie zielono - popielate o podgiętej kryzie, lub czapki szkolne; koszule z naramiennikami i kieszonkami na piersiach, o wykładanym kołnierzu, koloru oliwkowo - brązowego, podobne krojem do dzisiejszych. Krawaty i chusty niejednolite. Spodnie krótkie, spięte pod kolanami, podobne do dzisiejszych „pumpów". Paski skórzane żółte, wreszcie pończochy czarne lub popielate i trzewiki. Oczywiście nie było mowy, by tak pięknie umundurowany oddział mógł paradować wspólnie. Udano się na miejsce w trzech grupach. Jedni pojechali rowerami przez Grójec, inni koleją do Skierniewic, a z tamtąd wozami do Grotowic, wreszcie trzecia grupa wyjechała o dzień później też do Skierniewic, ale z tamtąd wyruszyła tradycją poprzedniej wycieczki, pieszo do Rawy, i wreszcie też końmi aż do celu. Poza normalnymi ćwiczeniami z różnych dziedzin, zostały przeprowadzone egzaminy na II i III stopień, przy czym do komisji egzaminacyjnej zostali specjalnie ściągnięci z Warszawy: Pietrek Olewiński (już drużynowy „Dwójki") i druh Ruszczyc (też drużynowy). Ostatniego dnia Drużyna została zaproszona przez państwa Zdziarskich do Łęgonic (w sąsiedztwie), gdzie, jak wyznaje Jurek Wądołkowski, „bardzo sympatycznie spędziliśmy dzień z druhnami z drużyny Klaryszewskiej, która tam przyjechała również na wycieczkę".”

Sztab wycieczki do Grotowic, Wielkanoc 1914 r.: Jurek Wądołkowski, Piotr Olewiński, Stanisław Zdziarski, Jakut, Stanisław Olewiński

Latem tego roku zrezygnowano z kolonii letniej, gdyż szarże Drużyny wybierały się do Małopolski na kurs Skolem. Wśród uczestników (w dobrym towarzystwie, m.in. obok Jurka Wądołkowskiego) znalazł się także Stanisław. Niestety, kurs nie dobiegł końca z uwagi na wybuch I Wojny Światowej. We wrześniu 1914 roku Stanisław zostaje jednym z dwóch plutonowych (drugim jest Stanisław Zdziarski, oba plutony grupują po dwa zastępy). W tym samym roku Stanisław założył drużynę gazeciarzy warszawskich, zaś jeszcze przed końcem nauki w Gimnazjum zostaje uczniem Wolnej Szkoły Wojskowej.

Jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej od 1 września 1914 roku do 15 czerwca 1915 roku jest zaangażowany w działania POW w Kijowie. W dniu 20 lutego 1916 roku zostaje zmobilizowany do armii rosyjskiej, do oddziałów inżynieryjno-technicznych. W 1918 roku przedostaje się do I. Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W grudniu tegoż roku, już w Warszawie, zostaje żołnierzem Szwadronu Województwa Warszawskiego – sformowanego na rozkaz Naczelnego Dowództwa 1 grudnia. Szwadron ten pełnił ważną role u zarania polskiej państwowości, eskortował m.in. Józefa Piłsudskiego podczas jego przyjazdu z Magdeburga do Warszawy, a także Ignacego Paderewskiego podczas jego pobytu w Warszawie. Wreszcie pełnił wartę honorową podczas otwarcia na Zamku Królewskim pierwszego sejmu Niepodległej Polski. Po wymarszu na front walczy w składzie Grupy Zaniemeńskiej na odcinku litewsko-białoruskim.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej Stanisław Olewiński walczy w składzie 3 Pułku Ułanów (w składzie 3 Armii gen. Rydza-Śmigłego),  w stopniu podchorążego, podporucznika rezerwy (ukończył szkołę podoficerską przy tymże pułku).

Po zakończeniu wojny Stanisław osiadł w majątku rodzinnym (ukończywszy w 1921 roku naukę na Wydziale Rolnym SGGW), obejmującym prócz Kołb także Koniuchy w powiecie pińskim. W latach 1926-28 administruje majątkiem Kazimierza Bispinga, następnie dzierżawi majątek rodzinny Poczapów k. Pińska.

Angażuje się także w życie samorządowe, jest członkiem sejmiku powiatowego, członkiem zarządu Poleskiej Izby Rolniczej i Wojewódzkiej Komisji Ziemskiej. W 1935 roku zostaje posłem na Sejm RP IV kadencji z ramienia BBWR (okręg wyborczy nr 53, Brześć n. Bugiem). Rok później Stanisław Olewiński uczestniczy, jako gość honorowy, w jubileuszu 25-lecia 16 Warszawskiej Drużyny Harcerzy. Wygłasza tam gawędę i otrzymuje pamiątkową odznakę z rąk Jerzego Wądołkowskiego.

Major Jerzy Wądołkowski dekoruje odznaką pamiątkową 25-lecia byłych druhów: prof. Sosińskiego, Stanisława Olewińskiego, Stanisława Zdziarskiego, mjr. T. Skindera.

W Sejmie Stanisław pracuje m.in. w komisji komunikacyjnej i rolnej, od czerwca 1938 roku w specjalnej komisji ds. aprowizacji. W tym samym roku, po zakończeniu kadencji poselskiej wraca do Pińska.

Po wybuchu wojny i agresji sowieckiej, zostaje w dniu 20 września 1939 roku aresztowany przez NKWD w Pińsku. Po dziesięciu dniach przetrzymywania w wagonie-areszcie na stacji Pińsk, zostaje wywieziony do obwodu archangielskiego. Tam prawdopodobnie umiera (lub zostaje zamordowany). Jego żona, Zofia z Kaczanowskich, zostaje zamordowana w 1940 roku na Polesiu.

Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari, upamiętniony jest symbolicznym grobem na warszawskich Powązkach (kwatera 203, rząd 3, miejsce 14), a także Dębem Pamięci w Starych Babicach, posadzonym przez siostrzeńca, powstańca warszawskiego Bronisława Opackiego.